Daar stond ik dan, met de ziekenhuisdeuren die zich achter mij sloten… Ik? Autistisch? Oké, dat ik soms gek wordt als mijn dagelijkse structuur overhoop word gehaald, dat overkomt de meeste mensen toch? Of soms net zo verbaasd zijn als de rest, wanneer ik weer eens het verrassingselement in mijn uitspraken heb gegooid… Dat is toch heel normaal?
Klaarblijkelijk niet, als ik de specialisten mag geloven…” U valt meer dan gemiddeld binnen het autistische spectrum”. Meer dan gemiddeld? Vroeger, op school, hoopte je op meer dan gemiddeld, maar nu was dit niet perse de uitslag waar ik op had gehoopt. “Maar u bent een fantastisch mens”, dat zei de arts. Ik zat met opgetrokken wenkbrauwen te luisteren en dacht alleen maar: “Maak dat de mensen wijs die ik in de loop der jaren (wellicht onbedoeld) beledigd heb, door mijn altijd en eeuwige, eerlijk willen zijn.” Die mensen vinden mij vast niet zo fantastisch en om heel eerlijk te zijn, ik ben vaker niet dan wel mijn allergrootste fan. Ik dacht altijd dat ik gewoon niet schijnheilig wilde zijn of gewoon dol was op orde in mijn chaos, maar nee hoor, dit alles wijst erop dat ik binnen het autistische spectrum val. “Wel meer dan gemiddeld, mevrouw.” “Ja, dat heeft u al gezegd, meneer.” Dit alles maakt mij anders en dat is een woord waar ik een hekel aan heb gekregen, want ja, heel zielig, dat is al eens benoemd door mensen. Nou niet perse “anders”, maar wel “raar” of “vreemd”. Inmiddels heb ik dat gewoon maar geaccepteerd…” Lieg niet zo.”
Oke, soms (lees: vaak) heb ik er wel moeite mee. Ik wil ook wel eens graag bij de coole kids horen, want ja, die bepalen toch hoe de rest over jou denkt. “Hup, gauw vergeten die gedachten, want je wil toch ook geen kuddedier zijn?” Nee, dat wil ik inderdaad niet en dus beeld ik me in dat hun maar raar zijn. Continue in gevecht met mezelf en dat is Klote. Ik ben 35 lentes jong en weet nog steeds niet wie ik ben.
Hallo coach Inge, wat ben ik blij met jou. Ja, na één gesprek met jou kan ik dat wel met zekerheid zeggen. Nu wil ik jou toch even in het zonnetje zetten… In maximaal 100 woorden, dat dan weer wel.
“Iedereen is een beetje autistisch”, dat zeggen veel mensen en dat klopt ook, de één is het alleen wat meer dan de ander. Voor mensen die het een beetje meer zijn, bied jij een platform. Een platform om je als autist te ontwikkelen tot een “normaal” persoon (volgens de maatschappij dan). Na mijn eerste gesprek met jou Inge, voelde ik me abnormaal normaal en dat is juist positief. Met de juiste woorden leer ik hoe ik minder autistisch met situaties om kan gaan en wanneer ik mijn autistische ik de vrije loop mag laten gaan. Hilarisch en leerzaam tegelijk, wat wil je nog meer?
Lieve ik.
